Weer een stapje dichterbij wie ik was.

Jullie raden nooit wat ik heb gedaan?
Afgelopen zaterdag heb ik tezamen met mijn oudste de boodschappen gedaan,
eigenlijk was het de bedoeling dat wij enkel even neusspray gingen halen bij de Etos dit omdat de supermarkt toch veel te druk was. Maar hoppa dochterlief had zoiets van nee mama niet aanstellen, we gaan gewoon naar binnen. En zo gebeurde het dat we een klein kwartiertje later buiten stonden, dit zonder enige zenuw..en met een supertrots gevoel en een supertrotse dochter.

Zondag genoten van het weertje en de kids.

En gisteren was het dan tijd voor de dokter en mijn BOL-stage-sollicitatiegesprek.

De dokter nouja daar had ik de zenuwen niet voor, maar wel voor dat gesprek.

Eerst met mams in de auto helemaal naar Delft..en daar aangekomen bleek dat ze niet het terrein me op mocht en dat ik dus nog een minuutje of 10 maximaal alleen moest lopen. Nou jullie raden het al, toen zakte de moed mij wel eventjes in de schoenen.

Half in tranen mijn ma opgebelt, en mama zegt nog loop gewoon door als het echt niet lukt dan kom je maar terug dan heb je het geprobeert. Maar voor dat ik het wist stond ik voor het gebouw waar ik moest zijn en was ik weer een stapje dichterbij een volgende overwinning.

Het gesprek zelf liep goed. Redelijk uitgelegd in grove lijnen hoe of wat,

en ik mag met een weekje zelf aangeven of ik het wil doen! :)

Opgewekt en trots op mijzelf met een muziekje in de oren hetzelfde pad zonder enige vorm van twijfel terug gelopen, en toen met mama op naar mijn ouderlijk huis.

Wat was het daar " anders  " ja zo gek was dat natuurlijk niet, ben er door die angstentroep al zo'n jaar niet geweest. Even lekker met de poesjes geknuffelt een kopje thee gedronken.

En toen heeft pa mij weer terug gebracht naar huis.

Gisteren was de Maastunnel niet eens mijn grootste vrees.

Ik ben weer angsten aangegaan,

en ik heb het onderste uit mijzelf gehaald.

Ik ben een trotse dame!

Vandaag een lekker kalm aan dagje,

klein grut ligt te slapen,

zo even naar de speeltuin,

en bananenmuffins maken :D

Liefs

Mijn besluit staat vast.

Mijn besluit staat vast,
Als in ik ga NIET met die antidepressiva starten.
Ik krijg nu zo een goede boost van alles zelf doen en proberen en elke missie die steeds slaagt.

Mijn gegronde twijfel is ontstaan nadat ik ruim twee weken terug het gesprek met de betreffende psych had, deze mij niet serieus nam, en ook de onderzoeken en contacten ivm a.d. en borstvoeding al had opgezocht verwierp.
Ik wil er alles aan doen om beter te worden, maar niet met iemand die mij niet serieus neemt, en niet luisterd.
En na mijn recente overwinningen ben ik tot het besluit gekomen IK HEB GEEN AD NODIG


Ik ga het onderste uit mijzelf trekken om dit zelf (en met behulp van vrienden, familie en bloggen en therapie) te overwinnen.
En ik ga lekker door met het voeden van zoonlief.
Echte kracht zit van binnen!

Hopelijk kan ik over een korte tijd zeggen,

VENI, VIDI, VICI!

It can't rain all the time

Spontaan bezoek gisteren van mijn langste bestie,
Natasja had vrijdag besloten langs te komen om mij weer eens een stapje verder te doen gaan.
Prima..


Hartstikke nerveus gisteren voor zij kwam natuurlijk....
Maar

I DID IT

Ik ben verdorrie lopend naar de supermarkt gegaan, heb boodschappen gedaan...nog wat dingetjes bij de winkeltjes er om heen gehaald, en dit hebben we afgemaakt in een groot rondje! En daarna nog even ventlief met zoonlief gezocht in het park.

Naast dat ze kadootjes voor de ukjes had gehaald had Natas ook nog sneakysneaky wat gehaald voor mij

gewoon voor de grap, maar zo intens belangrijk

Ge-wel-dig toch?! :)

Kortweg, ik ben keihard op weg het goede pad te vinden,

en dat op eigen positiviteit en een superlieve omgeving om mij heen.

Deze overwinning moest ik toch echt even met jullie delen,

ik ga zo namelijk weer richting daar met twee thee-dames (LIEFDE)

en dan even bloemetjes halen en keeltabletjes voor mijn lief.

Ik moet meteen even quote natuurlijk,

uit mijn lievelingsfilm "The Crow"

"It can't rain all the time"

Piekerdagen en dagen dat je lichaam nul mee wil.

Twee vreselijke baaldagen achter de rug,
vaak heeft het ook met het grauwe weer buiten te maken, maar veelal mijn slaaptekort.
Eigenlijk pieker ik niet eens voor ik naar bed ga, maar er zullen onbewust wel eens wat gedachtes blijven hangen. Soms is mijn lichaam ook gewoon helemaal op.
Vaak snap ik gewoon niet waarom ik? Nou juist van alle mensen ik (niet dat ik het iemand anders gun)?

Hoi daar ben ik weer, nieuwe dag nieuwe kansen.
Ondanks het balen ben ik gisteren wel naar buiten geweest.
Niet ver maar wel langer, namelijk 30 minuutjes met zoonlief in het speeltuintje om de hoek.
Hij heeft zelfs heerlijk met een kindje gespeelt. (Gelukkig heeft mama's defect lichte effect op hem en niet volledig). Verder lekker gekeuveld in huis.

Vanmorgen had ik er al meer zin in ondanks de straffe kou,
lekker richting de groentenboer voor vers fruit en spinazie (welke ik nu dus wel nog moet gaan snijden heh bah :P). En daarna wilde meneer niet rechtstreeks naar huis maar bleef ondanks de wind naar het parkje wijzen. ,, Mama peeuleeuhh" , okay vooruit maar liefje, en al met al waren we een half uurtje later pas thuis.
(de route is hetzelfde als die van vandeweek)

Nu ben ik toch stiekem wel eens benieuwd,
Heeft er iemand als hij/zij het zo leest tips, methodes of wat dan ook wat voor jullie werkt of heeft geleid tot het overwinnen van alles?

Liefs
Sharon

De omgekeerde wereld.

Herkent iemand van jullie dit?
Je gaat naar bed met de leukste ideetjes voor de volgende dag, maar op moment van wakker worden is niets meer van dat gevoel over.
Vandaag is het zo'n dag, ik wil graag naar buiten..is het niet voor de kids dan gewoon al voor mijzelf.

Maar mijn lichaam geeft aan even gas terug te nemen.
Daar zit je dan even na half 2 in de middag nog steeds in je pyjama..zoonlief slaapt lekker.
Enige wat er uit de vingers is gekomen is het aan kant maken van ons huis.
Nu ben ik met een snotkop gevoel en een kopje thee achter de laptop gekropen om even mijn sorres van mij af te bloggen, wedden dat het oplucht?

Weet je wat ik straks maar eens ga doen? Lekker bananenmuffins bakken, omdat ik van bakken eindeloos vrolijk word.

Vandaag dus geen strijd tegen het naar buiten gaan, maar de omgekeerde wereld..proberen binnen te blijven en te luisteren naar mijn lichaam.

Oh voor ik ga,
Hier nog even een paar fotootjes wat ik de afgelopen dagen heb bereikt.

afgelopen zaterdag & gisteren.

afgelopen zondag.

Oh en deze is van 21 maart;

And tomorrow is another new and fresh start!

Elke dag die tegenzin ombuigen...

Knikkende knietjes, tegenzin...
maar toch huppa jas aan en naar buiten (in mijn geval een vest, want dankzij de nervositeit lijkt het op mijn lichaam continue aan tropische temperaturen doet).

Vrijdag was het een andere zaak, hoe nerveus ik ook was mijn enthousiasme overwon.
Nerveus en inderdaad weer de knikkende knietjes, alvorens tachtig keer naar het toilet,
boterhammen gesmeerd, drinken bij..muziek voor de afleiding.
De auto in en richting tattoo Dex, de avond ervoor had ik mij allemaal doemscenario's gemaakt;

• Ik wist zeker dat ik  misselijk ging worden van de zenuwen

• Ik wist zeker dat ik zou moeten gaan overgeven van diezelfde verrekte zenuwen

• Ik wist zeker dat ik flauw ging vallen hetzij tijdens of erna van de release van emoties.

In de auto kwam het eerste obstakel al snel, de Maastunnel..want ja..wat nou als er een gek raar rijdt? Muziek op afleiding-genoeg hard, blik op oneindig en gaan...zo tunnel door. Parkeren...oh help voor mijn gevoel iets te ver van de shop af, (gedachtes afschudden, hup nu schouders eronder je bent er bijna). Aan het handje van vriendlief tezamen met hem en moeders naar de tattooshop gelopen.Binnen vriendelijk begroet door Dex. Wat toelichting gegeven op het hoe of wat, maar voelde mij behalve nerveus voor de nieuwe inkt eigenlijk best op mijn gemak (dat had ze toch mooi voor elkaar). Gaan liggen, en ik mocht het aangeven als het niet ging..zodra ik de naald in mijn huid voelde meteen een gloed en een gevoel van eeeeey I've missed this en daar kwam een enorm intense sereniteit over mij heen geslopen. Nog geen tien minuutjes later zat het er (helaas) alweer op, maar wat voelde ik mij enorm trots! (want ja achteraf is er niets van dat lijstje gebeurd en gaat je angst voor de volgende keer drastisch omlaag)

Zie hier het eerste resultaat (net af)

Betaald en bedankt voor de geleverde diensten, en huppa terug naar huis, nouja terug naar huis. Telefoon was eindelijk terug van de reparatie, dus door naar het Zuidplein.Op het goede trotse gevoel doorgezet, en dus ook nog het Zuidplein op geweest om mijn telefoon bij de Hi-store te halen.

Zaterdag wakker geworden met een enorm goed gevoel en toen dacht ik, wat nu als ik in mijn eentje met de kids eens een stapje verder ga?
Zo gezegd, zo gedaan...kindjes gedoucht en aangekleed en in plaats van naar het kleine speeltuintje door naar het parkje met de grotere speeltuin. Eerst het eerste stuk in..en langzaam steeds verder gelopen tot we het speeltuintje uiteindelijk bereikten onder de stimulerende woorden van dochterlief: ,, Mama, ik weet zeker dat je het kunt, want je bent de beste mama en ik ben reuze trots op jou" *SMELT MOMENT*

Daarna even met de gupjes naar de groenteboer en lekker fruit en groenten uitgezocht.
De dag erna hetzelfde trucje (met blokje om en eerst de kleine speeltuin) herhaald.

Vandaag een dagje rust, eventjes lekker in de pyjama en helemaal niets om het lijf, een zondag op maandag.


Maar morgen gaan we er weer keihard tegen aan,
Want ik kan het zelf!

Een voorstelronde

Hoi hoi,

Wees welkom.

Ik ben Sharon, 28 jaar jong en een moeder van een prachtdochter en een prachtzoon.

Sinds een anderhalf jaar is mijn wereld zeer beperkt door paniekaanvallen (agorafobie.)

Als ik ga terugkijken op mijn voorgaande levensjaren heb ik opgemerkt dat ik het altijd wel in lichte mate heb gehad. Vooral het controle willen hebben over alles wat er om mij heen gebeurt. Voorbeelden te over..als ik op school was ging ik maar naar 1 bepaalde wc, als ik naar een concert ging moest ik voor mijzelf al een noodplan opzetten en weten waar de wc's zaten, en in de trein niet ver uit de buurt van de wc en de uitgang oh en niet te vergeten de tandarts..bij een verdoving werd ik al helemaal naar.

Na de bevalling van mijn jongste is alles in sneltrein tempo verandert en niet ten goede van mijn mentale gestel. In het begin merkte ik dat ik blij was als ik in het OV op weg naar huis zat en op de heenweg vanaf huis helemaal naar werd. En op den duur werd de naarheid echte (Doch irreële) angst. De trein, de tram de bus...eh liever niet en niet gek veel later zat ik echt gekluisterd aan het huis. Meteen hulp gezocht maarja de drempel naar de therapie was er ook nog eens (afstand) tot dat ik dichtbij therapie kon krijgen. Tot op heden zit ik hier nog. Het gaat wel beter, maar te langzaam naar mijn zin..en dat is wellicht mijn eeuwige prestatiedrang.

Op dit moment volg ik cognitieve gedragstherapie en vanaf mei ga ik starten met medicatie, tenminste mocht ik geen echte veranderingen opmerken, want thuiszitten ben ik zo zat!

Vanaf vandaag zal ik elk ook al lijkt het miniscuul stapje wegschrijven.

 Ik ben geen huismusje, en zo kent niemand mij ook!

Ik zal overwinnen en weer schijnen.