Not a robot

Normaal gesproken praat ik zeer weinig over andere zaken dan mijzelf.
Gezinsgewijs komt er eigenlijk nooit wat bij kijken.
Dit omdat ik bewust dingen gescheiden wil houden.

Vandaag ontkom ik er helaas niet aan.
Twee kids heb ik mogen krijgen. Een prachtdochter van ruim 9 jaar en een prachtzoon van ruim 5 jaar.
Over de laatste zal deze blog gaan.

Een zoon, een zeer gevoelige zoon.
Een lieverd eentje die nooit de wereld en al het moois kwaad zal doen.
Een jochie wat "awe schattig" roept als hij kleine dieren ziet, tegelijkertijd ook angst heeft voor vliegen en om geitjes te aaien. Alles wat fluffy is is lief en hij is groot fan van zijn grote zus.
Hij is gek op muziek en dansen, tekenen en knutselen.
Maar tegelijk ook idolaat van de Xbox en Power Rangers en voetbal.
In de klas is het er eentje die niet graag op de voorgrond staat en eentje die zeker niet graag aan het woord komt voor rekenopdrachtjes.
En geloof mij, hij weet het echt allemaal alleen het komt er in groepsverband niet uit.
Het lieve schattige knulletje voelt zich angstig om in groepsverband zichzelf te laten zien.
De juf vind hem jong, en hoe vaak ik ook aandraag dat hij overgevoelig is en dat de groep te groot is hoe vaker zij dit tegenpraat.
Zo goed als elke keer dat ik hem wegbreng beginnen de waterlanders al als hij aan een opdracht begint, er is begin van deze week afgesproken dat hij dan mocht kiezen of hij even zijn werkje liet liggen en met een vriendje ging spelen of dat hij naar de juf toe ging. Zo ook vrijdag, het ritme was al doorbroken toen hij de kring zag (dit ivm Sint Maarten) maar goed dat wist ik ook niet. Kind al enigzins verdrietig want hij wilde kleien, maar goed afgesproken met hem dat hij weer even naar de juf wilde..en wat doet die HEKS, ze stuurt hem geirriteert terug. Dit schoot mij het verkeerde keelgat in zeker omdat hij het op een janken zette.
Woensdag al de IB-er geregelt om dit te observeren. Maar mocht dit niet het gewenste resultaat bieden is of een andere klas of wellicht een andere school wat mij betreft de enige oplossing.

Een kind mag in mijn optiek zijn/haar eigen pad zoeken en zeker niet de mega zekerste zijn.
Ik heb een pest verleden en ben trots op mijn kleintjes, maar een geirriteerde juf omdat ZIJ er niet mee kan dealen...nee dat gaat mij te ver. Een kind mag zich NOOIT onzeker en ondergewaardeerd voelen door een volwassene.

M-Muur

Waarom vertrouw ik niet op mijn rare onderbuikgevoel?
Waarom sprong ik ditmaal wel in het diepe zonder alles te overdenken.
Voor één maal treed je buiten je comfortzone en jeetje wat krijg ik de deksel op mijn neus zeg.

Ik heb het totaal niet naar mijn zin op werk...en na deze week is mijn denkbeeldige emmer echt overgelopen.
Van supervisors die je in de rug steken tot supervisors die geen verantwoording nemen aan toe.
Het enige wat er afgelopen week gebeurd is zeiken over hoe slecht het wel niet gaat terwijl één ieder de benen letterlijk onder zijn lijf vandaan loopt. Het moment was al op dinsdag iedereen wilde al weekend zo negatief begon het al. Donderdag was mijn breekpunt en stond ik jankend van woede even op de gang.
Vrijdag heb ik mijn mond de gehele dag gehouden en ben ik niet buiten mijn eigen boekje getreden.

Let op dit is een bedrijf waar je dus NIET jezelf kan of mag zijn. Je moet je als een robot gedragen...oh en nog beter in je leerfase moet je ook al een snelheidsduivel zijn en vooral geen fouten maken.
Terwijl ik..de SV vandeweek nog op een fout betrapte.

Goed maandag even een gesprek met de TL aangaan in de hoop dat er wellicht nog iets verandert...anders ben ik heel snel weg. Want ik weet nog wel een plekje waar ze mij en mijn aanwezigheid wel degelijk accepteren en zelfs omarmen.

It suits me well.

Het is alweer even terug dat ik een blog heb geplaatst.
Inmiddels leef ik naar de weekenden toe en word ik doordeweeks geleefd.
Ik werk alweer even bij Merieux Nutrisciences en ben naast het veertig uur werken ook nog pakweg twintig uur per week kwijt aan de reistijd.

Het geeft mij wel altijd de tijd om goed te beseffen waar vandaan ik ben gekomen.
Inmiddels merk ik dat mijn mentale jasje mij flink wat beter is gaan passen. En dat praten een heel stuk beter gaat dan voorheen.
Ik ben inmiddels van een verstokte roker en allesvreter omgeturnt in een gezonde bewegelijke jongedame met een fysiek jasje welke dus ook inene beter past en vooral strakker word. Tevens ben ik dus inmiddels al ruim een half jaar gestopt met roken en it feels good.

Moet ik wel erbij verklappen dat ik problemen heb met het adapten op mijn nieuwe werkplek, waardoor het komt denk ik al wel achterhaald te hebben..maar het aanpassen gaat helaas niet van mijn kant lukken dus accepteren maar.

Dit betekend dus automatisch dat ik al een goede periode alles zelf reil en zeil in mijn mentale well-being, met voldoende tips van de psychologe.
Eindelijk heb ik vat op mijzelf....eindelijk spint er een stukje zekerheid door mijzelf heen.
Oh en het doorzettingsvermogen zal nooit verdwijnen.

Ik schrijf jullie snel weer eens!

Let new adventures begin...

Het is zover,

Vanaf volgende maand betreed ik de vloer van mijn eerste echte grote mensen baan.
Het voelt raar...

Ja sinds mijn laatste blog is een uitstel voor tweede gesprek geweest (door een niet meewerkende pro-rail) en dat bewuste tweede gesprek dus wat dagen later. Super enthousiaste dame van HR, maar toch had ik weinig vertrouwen in alles. Vorige week kwam het verlossende antwoord...ik ben aangenomen.

Met een brok in mijn keel sluit ik straks een periode af van onderbetaaldheid, maar wel de meest collegiale sfeer ever. Die team-spirit zoals het op onze werkvloer erin zit vind je simpelweg nergens. Het zal wennen worden geen klanten meer te helpen, heerlijk onzinnige gesprekken..en vooral boven alles mijn lieve collega's niet meer te zien (okay nu zie ik de helft niet omdat zij op andere locaties werken, maar toch).

Ik hoop dat ik weer op een stekkie terecht kom waar al mijn inzet en onvermoeide doorwerken word gewaardeerd, maar ook de baksels die ik af en toe kant-en-klaar aflever. Ik hoop dat ik ook deze mensen als een team bij elkaar kan houden en waar nodig naar elkaar kan trekken...ik hoop ik hoop, maar ik zal moeten af brengen wat deze volgende stap mij brengt.

Een beetje twijfelachtig en onzeker zet ik toch als een bang meisje deze stap, want hoe eng het ook is, het is wederom een stap vooruit.

Liefs Sharon

I've got that sunshine in my pocket.

Hoe sommige minieme dingen je weer in een positieve mind-set krijgen blijft mij hoogst verbazen.
Een glimlach, een knuffel een stukje blijheid dat jij er bent. Een eerste "grote"-mensen sollicitatiegesprek, een treinreis zonder de conducteur te waarschuwen..en datzelfde geld voor de metro. Ik heb het deze week allemaal mogen meemaken en wow wat voelt dat fijn.

Er lijkt een druk van mijn schouders te zijn gevallen, wetende dat het beetje geluk de weg weer heeft teruggevonden. Goed ik heb dat tweede gesprek nog niet in de pocket (ergens deze week hoor ik meer), maar het gesprek ging gewoon goed. Het gevoel van waardering op de plek waar ik mij na bijna twee jaar rondwandel...het maakt mij positief aan het twijfelen. Ik weet dat ik door moet naar de volgende stap, maar geloof mij die sfeer kan en wil je niet zomaar achterlaten.

Het is weekend, het is zaterdagmorgen...mijn interne wekker is te vroeg afgegaan, dus ik zit nog fijn met een dekentje en thee op de bank..op de achtergrond staat Q-Music aan...
Ik geniet van de ochtendrust, het is weekend..en ik hoef niets te doen. Even helemaal niets wat een fijn gevoel. Oké toch een beetje, want het huishouden regelt zichzelf nooit.

Am I worth being me

Vind jij jezelf waardig genoeg om hulp te krijgen?

Dit was zonder gein de vraag van mijn psychologe vandeweek
Waarom ik haar zonder blikken of blozen het antwoord ,, nee '' gaf.
Ik zie mijzelf eigenlijk als een aansteller...iemand die te zwak is. Terwijl erkennen van wat jijzelf niet aankan juist ontiegelijk sterk is. Ik weet het, maar mijn muur houdt zich danig fier tegen die bedenkingen.

Letterlijk begraaf mij ik mij liever onder dekens en een zacht omhulsel, dan dat ik de muur om mee heen afbreek en weer moet staan daar waar ik ooit stond.
Het is stom, vermoeiend en angstig tegelijk om te beseffen dat alles waar je bang voor bent in het verleden is ontstaan...dat het pesten, maar ook andere dingen zo hun grondslag hebben gelegd.

Ja ik wil hulp, maar oh wat vind ik het ook moeilijk om te accepteren. Ik heb altijd mijn eigen hachie weten te redden, waarom zou ik het inene niet meer kunnen. Feit is...ik kan het eigenlijk gewoon echt niet al doe ik nog zo hard mijn best. Hulp vragen is geen zwakte...hulp is inzien dat je een ander nodig hebt en niet in je eentje de strijd aan hoeft te gaan.

Tevens moet de balans zo worden gelegd dat ik ook door heb dat er positieve dingen gebeuren op één dag...zodat niet één enkele tegenslag mij al weer teneer doet slaan. Ik moet een zogenaamd fysiek positief dagboek bijhouden om te zorgen dat mijn mindset het ook duidelijk voor gaat geschoteld krijgen.

Over voorschotelen gesproken, tijd om het eten te maken..iets waarin ik mij zodanig thuisvoel.

Liefs
Sharon

Jobhunting impossible

Ik weet dat ik echt niet de enige ben, maar na bijna 2 jaar vol op minimaal vijf sollicitaties (en dat is binnen mijn sector alleen want ik kijk ook verder) per week ben ik het spuugzat afgewezen te worden..of tot aan een gesprek te komen bij een detacherings- of uitzendbureau; een echte serieuze sollicitatie heb ik gewoon nog niet eens gehad. De twijfel over mijzelf slaat gewoon harder toe dan ooit en het vertrouwen in de bedrijven die zich er mee bezighouden word langzaam ook minder.

De recente werkervaring begint inmiddels op een plankje achterin de kast te versloffen en het voelt bijna alsof ik de opleiding voor niets heb gedaan. Het word er in ieder geval niet makkelijker op.

Oké ik heb mijn plekje in het callcenter, maar de enige reden dat ik het daar nog trek zijn mijn collega's ...voor de rest voel ik mijzelf een beetje "dom" en enigzins...eh doelloos!? (juiste omschrijving is het niet, maar toch)

Wederom ik moest mijn gal even kwijt!

Wie ben ik? Om aan mijzelf te twijfelen.

In overlevingsmodus overgesprongen, haastig en stevig op zoek..naar iets wat alles een beetje kan redden. Dag stukje stabiliteit, dag stukje wat de maand en de bewoning zo goed hielp.
Hoe sterk ik mij ook houd...het kwetst mij zeer...nog zeerder doet het dan ik had gewild.
De energie die er in zit...het wat ik er nu voor terugkrijg. Het ligt niet aan mij, maar hoe vaak kan je iemand die zo'n onzeker zelfbeeld hebt dit toespelen voor diegene het gaat geloven..ik vertel het jullie gewoon een eindeloze cirkel is dat.

Het besef is allang doorgedrongen, de klap komt in delen. Afscheid nemen valt mij altijd al zwaar, maar 1/3e van mijn leven is nu weggevallen.

Bedankt voor de mooie doch leerzame jaren. Ik neem dit maar weer mee als een levenservaring en tevens een levensles.

Welke lering, moet ik nog even uitvinden.

The mask

Terwijl ik gisteren op de tafel van de tattoeëerder lag bedacht ik wat mijn psychologe laatst zei.

"Het is iets om je eigenste ik te verbergen, je te verhullen onder een stoerder uiterlijk"

Wellicht heeft ze enigzins gelijk, maar ik heb het toch ook altijd machtigmooi gevonden.
Hoe langer ik er lag hoe meer ik er over na ging denken (oh nee daar gaan we weer) en het besef kwam door...het is maskeren. Het is wel degelijk maskeren, maar het is toch ook een punt waardoor ik mij sterker in mijn schoenen voel staan. Heel verwarrend zo ik weet het, maar beter is het niet te omschrijven.

Het moment dat er iemand met twinkeling in de ogen verbaas kijkt en aangeeft dat hij/zij het plaatje "awesome", "supervet" of wat dan ook vind gloei ik weer van trots zo van zie je ik word "positief" aangezien. Hierin heb ik overigens wel letterlijk de houding schijt aan mensen die het niet leuk vinden in, hoe raar ook hier is één punt van zekerheid. En het is een gecreëerde zekerheid op basis van iets wat niet standaard bij mij hoort. Het is dus maskeren.

De gewaarwordingen volgen zich snel op op dit moment zoals jullie merken, dus er zullen vaker blogs volgen.

Liefs
Sharon

Do you like what I have created?

Als je je er van bewust word dat je al jaren een masker op hebt en je een enorme muur om jezelf heb gecreëerd.
Door vroegere ervaringen ben ik mijzelf in een coopingbuis gaan duwen zogezegd. Dit betekend dat ik handel naar gedachtes die anders mijn oude emoties triggeren. Ik wil namelijk te graag aardig gevonden worden, dit vanzelfsprekend ten kosten van mijzelf want ja...belangrijk ben ik volgens mijn eigen gevoel niet.

Een recent voorbeeld is voor mij dat in de vorige therapiemodule (met de angsten toendertijd) ik het echt wel vond meevallen en mijzelf echt niet als een vreselijk "ontspoort" iemand zag. Achteraf gezien had er toen ook al bij de psych een belletje moeten gaan rinkelen, maar goed dat heeft het niet gedaan.
Nee zeggen tegen mensen in bepaalde context (dichtbijstaanden) is een hel, ik kan het gewoon niet..te bang om bozigheid op te roepen, ik moet dit dus ook geheel opnieuw leren. Ik moet doorkrijgen dat ik echt wel aan mijzelf mag denken.

Dit laatste levert echt een dagelijks gevecht met mijzelf op, ik weet dat ik het kan maar de scenario's in mijn hoofd houden het nog tegen. Ik weet dat het een leerproces is, maar soms mag het echt wel sneller.


In gevecht met jezelf...
the thoughest fight ever.

Over the edge

assertief:	Assertief zijn houdt in dat iemand zijn eigen mening respecteert en opkomt voor zichzelf.
assertief:	as - ser` tief bijvoeglijk naamwoord zelfbewust, zelfverzekerd, durvende voor zichzelf op te komen

Als je jezelf zo hebt weg gecijfert is dit een haast onmogelijk doel lijkt wel, toch krijg ik nu met therapie daar de oefeningen voor. Door middel van oefeningen is het de bedoeling dat ik straks naast het grensgevoel herkennen het ook weer kan en durf aan te geven. Laten we het zo stellen...mensen waar ik "niets mee heb¨ (bijvoorbeeld klanten) dan heb ik totaal geen moeite ermee. Zodra je in mijn "space" bent geslopen dan zal ik er alles aan doen om het jou naar je zin te maken en allemaal ten kosten van mijzelf. Ik zal dingen pikken die verder dan ongezond gaan.

Tijd om uit de negatieve cirkel te stappen een paar weken terug zijn wij al begonnen met het opletten op onbewuste negatieve uitspraken omtrent mijzelf die ik doe...en het valt echt op want het is best vaak. Ja zo hou je jezelf wel laag. Ik moet leren indenken dat ik niet leef voor een ander maar voor mijzelf. Dat ik hier niet ben om iedereen te pleasen, maar NEE mag zeggen.

Hoi grens..ik ga jou leren kennen.

Zoveel jaren later

Dus dat is het na-effect van gepest worden als klein kind.
Een onzekere vrouw met een flinke muur om haarzelf heen.
Niemand durven te kwetsen, belangrijke confrontaties niet aangaan.
Bovenal, het zo blijven indenken dat je het positieve toch niet waard bent.

De pesters van vroeger ik wil jullie van "harte" bedanken...thanks for making me the mess I am today.
Tot een anderhalve week geleden had ik niet het besef dat een groot gedeelte van wat ik denk, doe en voel mede door jullie komt. Het veilige cocconnetje waarin ik het liefst blijf, de boosheid en teleurstelling die ik ten nadele van mijzelf het liefst wegslik, verstop en nooit te voorschijn laat komen. Denken dat alles wat er gebeurd een gevolg is van het feit dat jijzelf wat foutiefs hebt gedaan..of ja eigenlijk gewoon de gedachte dat je de goede dingen toch niet verdient.

Momenteel denkende omdat mensen je verjaardag zijn "vergeten en niet op komen dagen without further notice" dat je je eigenlijk inzet voor dingen die er niet zijn...vriendschappen die eigenlijk niet bestaan. En vooral dat je maar een klein miniscuul miertje in een enorme hoop van vliegende mieren bent.

Wederom een waardeloos gevoel, het liefst zou ik ik er ook dagen over aan één stuk door willen janken..maar mijn common sense weet ook dat dit niets oplevert. Ik geef maar één groep de schuld van mijn rare emotionele rollercoaster waarin ik mij nu bevind:

JULLIE.

Ik hoop dat jullie na al die jaren beseffen wat jullie een mensenbrein hebben aangedaan...dat iemand voor de rest van het leven moeten leren te vechten en te accepteren dat wat jullie mij hebben wijsgemaakt totaal niet zo is.
En ik hoop oprecht dat mijn kleintjes totaal niet worden zoals jullie..ik geef het nu al mee aan de wijsneusjes. Respecteer de mensen om je heen en je bent nooit alleen!

Pesten maakt meer kapot dan je lief is.

Nightmares

Niet alleen nachtmerries overheersen, maar die van vanacht wel. Steeds vaker gaat er in mijn hoofd om dat er één iemand wel eens sneller kan gaan dan je zelf voor ogen houdt.
Ik ga gewoon niet verder hier op in, want hoe meer ik er aan denk hoe verdrietiger ik er van word.

Wel was het weer eens tijd voor een blog. Zoals de meesten nu doorhebben heb ik al sinds medio november geen Facebook meer en mensenlief wat is dat heerlijk rustig. Ik ben enkel nog te vinden op instagram en natuurlijk op de website die ik beheer. En nee dat geroddel mis ik ook totaal niet. Er is leven NA facebook.

Inmiddels heb ik mijn theorie binnen voor mijn rijbewijs, volgende maand ergens mag ik afrijden. Datum hou ik vanzelfsprekend geheim.

Hoe het nu gaat? Pieken en dalen...goede dagen en slechte dagen volgen elkaar op.
Inmiddels zijn we erachter dat ik naast een chronisch vitamine-D tekort ook een goed tekort heb op vitamine B12...gaat heerlijk dus, en het verklaart zo ontiegelijk veel. Ik twijfel nog sterk over mijn therapeute...de klik lijkt er zeer langzaam te komen, ik merk dat ik haar sterk vergelijk met mijn vorige therapeute. Maarja ook dat moet ik aan zien. Ondertussen zit ik nog steeds op mijn fijne stekkie qua werk, al blijven er dingen zich aanbieden tot nu toe nog weinig geluk. Maar ook geluk zit in een klein hoekje, dus wie weet.

Nu tijd voor mijn ontbijtje en kopje koffie.
Tot de volgende keer mensen.