Daar gaat 2013...

Bijna het einde van 2013,
En wat is het jaar vanaf de herstelwandeling verandert en verspoed zeg.

Sommige momenten zijn nog wel eens zenuwslopend, maar eigenlijk gaat het mij best heel erg goed af.
5 dagen in de week sta ik voor dag en dauw op om op weg te gaan naar een nog betere toekomst.
Ik geniet van alle momenten, beter gezegd nog..het gaat goed!

School gaat goed, ik kom goed mee en rond alles momenteel voldoende af! En dat is iets om natuurlijk trots op te zijn. Verder voel ik mij als een vis in het water op mijn stageplek...ik geniet van de dagen die ik daar spendeer en waar ik van leer. Gezellige collega's, fijne werkvloer en werksfeer en het gevoel dat ik mijn toekomst zelf in handen heb! I love it.

26 november was dus mijn laatste therapiemomentje..wat een raar idee was dat zeg.
november 2011 liep ik er met behulp van mijn moeder naar binnen en wilde ik het liefst zo snel mogelijk weer naar buiten...Nu zat ik er prima op mijn gemak met een goed gevoel.

Een periode is voorbij, natuurlijk niet gezegd dat ik geheel beter ben..maar ik heb mijzelf weer hervonden!

2013 is een zwaar bevochten jaar geweest, maar het is het dubbel en dwars waard geweest, 2014 word ook weer een knaller!

Vanaf nu enkel vooruit denken en mijzelf af en toe afremmen.

Fijne kerstdagen en een gezond uiteinde en elke lezer een super 2014 gewenst.

En als je maar wilt, kun je alles!

De wereld opent zich weer voor mij...

Wat is het toch fijn om weer wegen te bewandelen, weer dingen te doen...weer mijn leven deels terug te hebben.
Beter nieuws nog, 26 november is mijn laatste therapiemoment bij het PSYQ, 10 minuutjes afscheid nemen van mijn therapeute.
Er is licht aan het eind van de tunnel.

Inmiddels heb ik ook mijn volgende angst overwonnen, mijn dochterlief alleen wegbrengen naar Utrecht CS, twee weken geleden was het tijd om die stap te zetten...en vond ook van mijzelf dat ik er niet onder meer kon komen. Zogezegd zo gedaan...trillend van de zenuwen met zijn tweetjes op weg naar Rotterdam Alexander...en bijna jankend in de overvolle (lang leve voetbalzondagen) trein gestapt. Gelukkig dichtbij een conductrice die ons er door heen heeft gesleept tot Gouda...en daarna "zelf" tot Utrecht...met een conducteur op de achtergrond.

Met een trots gevoel en een megatrotse dochter stapte wij op Utrecht Centraal uit....daarna de terugreis nog...maar hoef jullie denk ik niet te vertellen hoe ik zweefde op mijn gelukzalige gevoel.

Inmiddels waan ik mij dagelijks door de menigtes op de stations, ga ik weer het OV in...en baan ik mij een weg richting schoool & stage...vaak wel in de vroegte...want ja de echte spits, die durf ik nog niet aan...
Maar wat niet is gaat nog komen...!!!


Ik ben er nog niet, nog niet helemaal...maar zoals jullie zien, op eigen krachten en de hulp van prachtigmooie mensen kom je heel ver!

De confrontatie...

Daar was het dan,
het moment supreme...het moment wat zo lang voor mij was uitgeschoven...het moment waar ik nu echt niet meer onder vandaan kwam.
Meteen mijzelf in het diepe gooien, het kon niet anders.

Het was tijd om naar school te gaan, welke betekende ALLEEN in de trein naar Leiden.
De bedoeling was om 9.10 in Leiden te zijn...dus dat betekende 8.20 de trein.
Ik was op tijd op Rotterdam Lombardijen...de eerste trein kwam aan...stampjevol....nou dan maar de volgende...uiteindelijk stapte ik tamelijk onwennig om 9.20 (!) de trein in.

 Meteen maar de afleiding gezocht en mijn moeder opgebelt. Op HS moest ik overstappen, en toen begon de "ellende" weer..allemaal propvollerts richting A'dam..na 2 treinen besloot ik maar naar Den Haag CS door te gaan ... uiteindelijk daar bijna in tranen naar de volgende trein door.

 EN toen kwam mijn held van de dag de conducteur van de trein naar Leiden (en verder), hij vragen wat er aan de hand was, ik het hem uitgelegd. Eerste wat hij zegt is, meis ik weet er alles van heb het ook gehad...ga lekker eerste klas zitten, zodra de trein vertrekt kom ik bij je zitten en babbel ik je naar Leiden.Zogezegd zo gedaan en voor ik het wist zat ik in Leiden! (even na 11.00)
Het laatste stukje naar school was een peuleschilletje rustig lopend.(wel mama en ventlief gebeld uiteraard dat ik er eindelijk was).

Gesprek gehad met mijn SLB-er/Stagedocent(?!) en daarna twee lesuren gehad en mijn nieuwe klas (lees we zijn met zijn zessen) ontmoet.

En op de terugweg naar Rotterdam werd ik vergezelt door mijn lieve vriendinnetje Dewi, alsof er geen tijd had tussen gezeten ! (Terwijl het echt alweer 3 jaar terug was)...weer samen in de buurt van elkaar studeren! Een mens kan dingen!

Oh en die opmerking slaat op zoveel dingen!
Punt is de ALLERBELANGRIJKSTE stap is gezet! Een gevecht omhoog! Nog maar 9 maandjes en ik heb mijn diploma!

In mijn woorden....

Vandeweek kreeg ik zoals zo vaak de vraag

"Hoe is het allemaal ontstaan?"
Hoe vaak en hoelang ik er ook over nadenk...een heel simpel beknopt antwoord valt er niet op te geven.
Ik zou graag willen dat het zo simpel lag, dan was de negatieve lading zo om te zetten.
Feit is wel dat ik dit de rest van mijn leven in minder of meerdere mate met mij mee zal dragen, een volle 100 procent genezing bestaat niet.
Het accepteren en er mee leren omgaan is het belangrijkste. Mijzelf in de toekomst redelijk vaak zelf een spiegel voor ogen houden en rust nemen wanneer mijn lijf en hoofd aangeeft dat het even te veel is.

Met mijn psych heb ik wel enigzins kunnen blootleggen wat de eerste grondlegging hiervoor is geweest. Ik ben op mijn negende (!) eenmaal flauwgevallen en heb dit als dusdanig eng ervaren dat ik dus hoop dat dit nooit meer gebeurd. Ik heb altijd in bepaalde mate gehad dat ik naar bijvoorbeeld dezelfde toilet moest op school of in een gebouw geen ander toilet anders hield ik het wel op. Als ik naar een concert toeging moest ik ook mijn escaperoutes weten en de wc's idem dito. Alles was dus lichterlijk al gecontroleerd in mijn hoofd.

De eerste maal dat het fout ging was toen mijn dochter anderhalf was, ik kreeg een griepje enkel dit griepje besloot mijn evenwichtsorgaan te pesten zodat ik vanaf die griep liep te tollen als een gek. Op dat moment werd buitenlopen en thuis zijn niet eng, maar wel de trein in...en winkels in.Op den duur aan de valeriaan gegaan en door blijven zetten wat in het begin resulteerde in jankende treinritjes maar uiteindelijk ging het weer goed.

2010 is niet superslecht geweest maar er zijn dingen gebeurd die geen enkel mens even simpel weg zet in zijn/haar hoofd, maar ik vocht het zoals altijd aan (alleen bij nader inzien op de verkeerde manier). Toen ik zwanger was van de jongste kon ik dingen wat makkelijker (en soms wat moeilijker) van mij afzetten (het auto-ongeluk niet zo zeer maar toch), maar ik kon de wereld aan! Mei 2011 van de jongste bevallen..en eigenlijk te weinig rust op mij genomen, maarja mensen die mij goed kennen weten dat stilzitten ook niets voor mij is.
Augustus 2011 Ik ben op weg met de twee kids om de oudste naar haar vader te brengen..in de trein blijft mijn hart sneller kloppen ik wil het liefst wegrennen, ben bang dat ik gek word en flauwval en dat met een kleuter en een baby...HELP!? (uiteindelijk opgehaald door het lieve buurmeisje!)...Een week later met ventlief en baby op weg naar mijn ouders (een stukje van 30 min!) nog geen tien minuten later....weer datzelfde gevoel...vanaf dat moment meteen mijn vader gebelt. Maar wat een hel was dat zeg...ik snapte compleet niet wat mij overkwam...En daar ging mijn oh-zo-gewende en jasje-wat-mij-zo-fijn-paste.
IK was MIJZELF compleet kwijtgeraakt. Eigen schuld dikke bult? Geen idee.
Hoe dan ook de straat durfte ik amper nog op....Winkels in? Absoluut niet ... het OV...HELLL NO.

Zelf snel ingegrepen de huisarts gebelt...afspraak..en die wilde mij eigenlijk meteen aan de anti-depressiva gooien. Ik zelf heb er voor gekozen om dit NIET te doen, omdat ik niet onderdrukt wil worden, maar mijzelf al vechtend terugvinden. Zodoende kwam ik bij het PSYQ terecht, waar ik sinds november 2011 loop.

Nu we bijna aan mijn eindsessie bij de psych zitten lijkt het er steeds meer op dat het een Burn-Out is geweest..met als voornaamste klacht mijn angststoornis...

Ik ben Sharon...en ik moet aan mijzelf denken..en mijzelf niet wegcijferen ten kosten van mijn eigen mentale gestel.
Ik ben Sharon en ik durf alles...en spanning is gezond.

Een kleine stap voor de mensheid....

Hoi hoi mensen,

Nou er is weer wat tijd verstreken en voordat ik morgen weer naar therapie moet en hierna weer een grote stap zet dacht ik ... het is tijd voor een update.

Inmiddels is het richting eind augustus aan het gaan wat betekend dat er een spannende tijd gaat aanbreken..stage en de opleiding gaan voor mij weer starten. Klinkt heftig na een 3 jaar weer terug in de school/werk-banken maar ik heb er enorm veel zin in. En als het goed is heb ik straks na een jaar lang stage bij DSM mijn papiertje eindelijk op zak!
Nog meer spannende tijden gaan aanbreken want wij gaan verhuizen. Ditmaal via de woningbouw naar een groter huis! 12 september gaan wij tekenen en dan langzaam alles overgooien. Dat brengt natuurlijk wel de nodige energie e.d. met zich mee, maar ook hier kijk ik (wij dus) enorm naar uit.
Volgende blog zal ik dan ook pas eind september doen (misschien bij iets groots nog sneller).



Hoe het gaat?
Eigenlijk heel goed...ik heb alles veelal en steeds beter onder controle...een aanval vind zijn complete weg naar de paniek niet meer.
Ik ben inmiddels al twee maal (eerste maal met moeders en tweede maal met lieve Lys) naar Utrecht heen en weer gereist om mijn dochter op te halen/weg te brengen. En dat ging eigenlijk heel erg goed.
Zo goed zelfs dat ik heb besloten morgen na therapie de volgende stap te nemen....alleen in de trein richting mijn ouders! Heel spannend maar ik weet dat ik het kan.

Zodra alles een beetje settled-in is volgende maand ga ik ook mijn hobby/passie weer oppakken namelijk fotografie..gewoon weer een beetje terug naar mijn wortels...

GEWOON WEER EEN BEETJE MEER SHAR!

Rotterdam Lombardijen - Rijswijk

Ik weet niet waar ik moet beginnen,
maar we zijn ALWEER een stap verder.

Na alle moed te hebben verzamelt ben ik gisteren met dochter en moederlief naar station Lombardijen gegaan met de bus alwaar wij met zijn drietjes de trein naar Rijswijk in zijn gestapt.
Eerst had ik nog muziek nodig...maar vlak voor station Delft Zuid was ik zo op mijn gemak dat de oortjes eruit gingen.
Wat een opluchting..en weer dacht ik...was dit nu waar ik zo bang voor was?

Maar eerste een euforisch dansje...omdat ik dat stiekem doe als ik blij ben.

Weer een stap de goede richting op....weer wat meer richting "totale" genezing.
Weer een stap waar ik onwijs trots op mag zijn.

Erna nog even door het winkelcentrum geslenterd...en erna door naar het huis van mijn ouders.
(Uiteindelijk heeft mijn vader ons met de auto teruggebracht naar huis)

Ik wil hier toch even een moment stil staan om de mensen die mij zo geweldig helpen en steunen te bedanken.
Jullie weten wie jullie zijn! En jullie zijn megasupergeweldig!

Ik kan het zelf..

Het blijft bizar hoe alles zo snel kan veranderen,
als iemand mij een half jaar geleden had gezegd dat ik al zover was op dit moment had ik diegene waarschijnlijk hard uitgelachen.


Times do change and people can heal themselves 

En dat laatste...natuurlijk niet alleen, maar met behulp van geliefden...maar zelf ben JIJ degene die je angsten MOET aangaan, only YOU can beat them.

Ik ben er natuurlijk nog lang niet helemaal, maar afgelopen vrijdag mijn evaluatie gehad met therapie, nog 3 maal intensief...en daarna gaan wij afbouwen.

Nu vragen jullie je natuurlijk af wat ik afgelopen tijd heb gedaan...
Daar kan ik op antwoorden


DOORGEVOCHTEN

-Ik heb een instaptoets voor het vervolg van mijn opleiding gedaan in Leiden (wel gebracht door mama maar dat zij zo), niet gehaald..maar dat maakt mij niet minder trots...want in september start ik met stage/school en in juli 2014 heb ik mijn diploma niveau 3!
-Ik ben 14 juni gestart aan de 30 day shred van Jillian Michaels, gisteren was mijn laatste workout daarvan...van 72,4kg naar 66,0kg en van een enorm hoog vetpercentage naar een mooi vetpercentage (en onwijs veel verschil in de buik, benen en armen zichtbaar...)
-Ik ga tegenwoordig makkelijk zelf boodschappen halen.
-Ik ga alleen naar therapie.
-We lopen vaak richting schoonouders.
-We zijn eenmaal met schoonouders naar de kinderboerderij geweest met de jongste...en afgelopen week samen met de jongste en een vriendin van mij.
-Ik ben heel eventjes in de trein geweest (dit werd wat minder dan geplanned ivm een gozer die ons in de gaten hield vanaf dat wij al het station opliepen)
-We zijn eventjes op Metropolis geweest...helaas nog iets te veel van het goede dus we stonden na 7 minuten weer buiten het terrein (maar toch ik ben er eventjes geweest)
-Ik ben afgelopen vrijdag na therapie ZELF HELEMAAL IN MIJN ALLEENIGHEID op de bus gestapt richting mijn schoonouders.
-Gisteravond ben ik voor het eerst sinds lange tijd uit eten geweest.

Kortweg allemaal overwinning in een korte tijd, maar ik ben zo onwijs trots op mijzelf.

Richting de kinderboerderij

1e keer kinderboerderij

2e keer kinderboerderij

Metropolis

Bijna bij therapie

Alleen in de bus

Uit eten.

Een blog is natuurlijk niets zonder de foto-bewijzen dus bij deze ;-)

Weer een periode vol overwinningen staat mij te wachten...dus tot de volgende keer.

GELOOF IN JEZELF, ACHTER DE WOLKEN SCHIJNT DE ZON!

Lifjes en lafjes...

Nu had ik twee blogs geleden beloofd om te schrijven "How it all started..." , maar ik merk dat ik voor zo'n blog soms de emoties nog niet kan weerleggen en dat wanneer ik het wel kan ik er simpelweg de tijd of mogelijkheid niet voor heb. Kortweg die blog houden jullie nog tegoed van mij.

Weten jullie wat fijn is? Dat sommige dingen weer gaan, en dit zonder er bij stil te staan.
De supermarkt...oh daar draaien we de hand niet meer voor om.
Even dochterlief met schoonmoe weghalen tot letterlijk de trein in overhandigen..het gaat goed.
De kleine dingetjes hervinden weer een niet angstige weg in mij. En ik voel mij er zielsgelukkig onder.

Afgelopen dinsdag had ik met vriendlief het idee om een surprise-treintripje richting mijn ouders te doen (let op 18min metro 18 minuten trein. Oppas geregeld voor de miniman (die mocht lekker bij oma spelen).
En samen (ik doodnerveus) de metro ingestapt..uiteindelijk was ik er op Wilhelminaplein klaar mee (het pushen maakte het gevoel op dat moment niet beter.) dus zijn we eruit gestapt om vervolgens samen met zijn tweetjes even een stukje te gaan wandelen (richting Hotel New York)..en wat voelde dat fijn zeg, even langs de kade uitwaaien..genieten van het uitzicht (voor zover mogelijk in een stad). Daarna door met de tram naar de stad, want ik dacht huppa even in de VANS store kijken..en even langs Linssen (kijken of drie lieve mensen toevallig aan het werk waren enkel Kim was aan het werk in Linssen). Uiteindelijk samen nog even wat lekker gesnackt op Blaak (vd Febo) en via Linssen weer terug naar huis.

Gisteren was het tijd voor weer een zenuwenpuntje, gezien het lekkere weer spulletjes gepakt en met schoonmoe, ventlief en de ukkeman richting opa zijn werk (Fairplay)
Doodnerveus...ruim een half uur de auto in over de snelweg naar onbekend terrein (Ik ben al alles behalve een held in de auto)..uiteindelijk na een minuutje of 15 was ik redelijk kalm en uiteindelijk daar gekomen genoten van de rust..de boot bekeken, en Shane die vond het prachtig.
De terugweg was ik vanzelfsprekend helemaal rustig, maar uiteindelijk heel blij dat wij weer thuis waren hihi.

Oeh zaterdag weer een "nieuw" iets, BBQ-en bij vrienden, met mensen erbij...zullen zien hoe dat gaat :)

Ik durf haast wel te zeggen

THE SUMMER IS MAGIC

Dag isolement, hoi wereld!

De dagen worden mooier, voller en raken steeds meer ingepland.
Ik geniet met volle teugen van de grens verzetten.
Dag isolement, hoi wereld!

Gisteren was de beurt aan de metro.
's Morgen eerst nog even gewinkelt met een vriendinnetje.

Rond 13u de tocht naar het metro-station met mijn-ik-help-je-heel-graag vriendinnetje..zenuwachtig (maar niet overheersend) de metro ingestapt, wel steeds zeggende volgende halte wil ik eruit, maar uiteindelijk vier haltes later begon ik rustiger te worden...en daar was inene Rotterdam Centraal.
Wow wat is daar een hoop veranderd zeg sinds september 2011, prachtigmooi geworden...ik leek wel een toeristje. Helemaal in mijn nopjes besloten we na de Starbucks (welke eindelijk decafe frappuchino's hebben) en wat rondkoekeloeren dat we met de TREIN terug naar Lombardijen gingen en van daaruit de bus richting huis zouden pakken.

Zogezegd zo gedaan, treinkaartje gehaald, en toen wachten op het perron, als een klein kindje mijn ogen uitkijkend. En heel raar maar in volle kalmte de trein in..geen onrust...en aangekomen op Lombardijen zelfs gerent voor de bus.

Nu al zin in de volgende stap...de trein in richting mijn ouders!
Maar eerst morgen naar de dokter (voor een mini ingreep aan mijn voet)
En vrijdag de therapeute versteld doen staan!!!!

HELLO WORLD!

Het leven lacht mij tegemoed..

Als iemand mij dit had voorspelt een half jaar geleden dan had ik diegene echt raar aangekeken, maar ik ben echt op the ROAD TO RECOVERY.Elke dag een stapje beter, elke dag een stapje verder...en waar is de angst? Ik geloof terug in zijn kluisje.

Mijn volgende blog zal ik overigens wijden aan "hoe het ooit begon..."Dit omdat er voor velen een reëel onbegrip bestaat en ik graag wil kijken of het enigzins mogelijk is een leek te doen verduidelijken wat er in mijn hoofd (en dat van nog veel meer anderen omgaat op het moment van).

Wat is er de afgelopen dagen gebeurd...nou mijn eerste lange rit had ik al beschreven,
ik ben enkele keren op het Zuidplein geweest.
En gisteren ben ik in de trucendoos gelokt...en na het eten zijn wij richting mijn schoonmoeder gelopen....en echt dit had ik zelfs tot gisteren nog niet voor mogelijk gehouden.
Jullie snappen wel stukje bij beetje valt er een enorme last van mijn schouder...een grens word telkens weer doorbroken...en ik blijf gloeien van trots.
Wat jullie als vanzelfsprekend zien, word door mij langzaam weer geconsumeert als iets wat erbij hoort (babysteps each and everytime).

12-11-2012 maakte ik in opdracht van de therapeute deze hierarchie lijst.

en waar sta ik nu...juist ja ALLES op deze lijst is gedaan en doe ik weer...zelfs die 100,

al begint er bij de 100 weer een soort van nieuwe lijst, maar ook hier aan ben ik al begonnen.

De bus hebben wij nu redelijk in de hand...vandeweek de metro..en met een twee weken gaan we de poging tot in de trein proberen.

Gisteren tijdens de wandeling...achter de AHOY op Avontureneiland.

Tot de volgende keer lieve lezers,

Liefs Sharon

Ik zie de zon aan het einde van de tunnel...

Hoi mooie zonnestralen,
Wat kan ik toch van elke stap genieten,
hoe klein deze ook voor een ander lijkt

Inmiddels kom ik op het Zuidplein, zelfs met de kids erbij.
Ik doe boodschappen met de kids erbij...
Ik ben naar therapie gelopen.
En we hebben zelfs flink wat aan wijkverkenning gedaan.
En naast twee keer een korte bustrip (lees 1 en 2 haltes)
Heb ik gisteren de volgende stap ondernomen...

Samen met een vriendin MET DE BUS richting mijn schoonmoeder.

En weet je wat ik in die bus voelde?
Complete seriniteit.

De angst ebt langzamerhand compleet weg en ik begin de dag met een lach.

Ik kan niet wachten tot de volgende stap, plan weer leuke dingen in..

Het leven?? IK HEB ER ZIN IN!

De weg omhoog.

Soms heb je wel eens van die dagen dat je toch blijft malen met de gedachte waarom ik?
Waarom moet dit juist mij overkomen, waar is de happy-de-peppy spring in 't veld gebleven?
Hup snel over boord, doorgaan voor de toekomst, het verleden moet niet meer compleet bepalend zijn.

Wat heb ik gedaan?
Zoonlief is twee geworden dus twee drukke dagen voor zijn verjaardag uitgetrokken, aan het eind van zijn verjaardag echt ziek geworden...en de dag er op ook rustig gehouden.
Maar afgelopen donderdag (Hemelvaartsdag) weer een overwinning geboekt.

De dag begon met een afspraak even na twaalven om boodschappen te gaan halen, keidruk..maar het moest gebeuren (overwinning: 1).Daarna zoonlief opgehaald voor een rondje buiten e.d. en de hertjes voeren..en natuurlijk kwamen wij erachter dat we nog wat boodschappen hadden gemist...dus met kinderwagen en al richting de supermarkt. (overwinning: 2). Zoonlief thuis in slaap gebracht...
En toen stond de volgende op de planning...eigenlijk was het plan de bus in, maar dat werd het Zuidplein (groot winkelcentrum op) (overwinning: 3)...wow wow wow overgenomen door trots winkeltjes gesnuffelt (nog wel niet overal maar toch) en mijzelf uiteindelijk getrakteerd op een raketje hihi.Oh en heel lui 2 haltes met de bus terug (overwinning: 4)..haha. Daarna nog een wijkverkenning wat natuurlijk ook weer een flinke stap was (overwinning: 5).Uiteindelijk thuis moe en voldoen op de bank geploft.

Het stomste is dat als ik in de bus stap het ervoor zenuwen is maar als ik er in ben ontspan ik (net als bij de tattoo-dame)...kortweg nog even flink dooroefenen en dan over een maand is de volgende stap aan de beurt..namelijk de trein in!

....The moment fear stopped controlling my life, I became myself once again...

De eerste halte.

Hoi dames en heren,

Nu vragen jullie je natuurlijk af waarom ik af trap met twee bushalte foto's...

Dit is namelijk weer een overwinning geweest..

Ik ben voor het eerst in ruim 1,5 jaar (zoiets) weer in de bus geweest,

het was dan wel 1 halte,

maar ik ben in de bus geweest (en dat met een vriendin en mijn zoontje).

Wat heb ik gedaan sinds mijn laatste blog?
Elke dag boodschapjes gehaald!

Alleen, met dochterlief, met vriendinnen...zelfs met ventlief en zoonlief..

Ik heb gisteren (koninginnedag) zelfs gespendeert op een minivrijmarkt.

Inmiddels heb ik de hertjes ook al een aantal keer bewondert met de kids.

En vandaag hebben we naast de bus ook nog een flinke wandeling gemaakt (lees langs PSYQ, Ahoy gezien, en langs Zuidplein opgelopen...)

Nu vragen jullie je waarschijnlijk af, waarom lijkt het zo met het simpelste gemak te gaan?
Geen idee eerlijk gezegd.

Ik begin meer en meer te denken dat de prikpil echt een megaboosdoener is geweest,

want hoe meer die hormonen verdwijnen hoe rustig ik mij zelf ook voel.

Hoe dan ook, 17 mei weer therapie en dan lekker met de benenwagen daarheen.

Maar de komende tijd nog lekker oefenen met de bus e.d.

Ik kom er wel!

Weer een stapje dichterbij wie ik was.

Jullie raden nooit wat ik heb gedaan?
Afgelopen zaterdag heb ik tezamen met mijn oudste de boodschappen gedaan,
eigenlijk was het de bedoeling dat wij enkel even neusspray gingen halen bij de Etos dit omdat de supermarkt toch veel te druk was. Maar hoppa dochterlief had zoiets van nee mama niet aanstellen, we gaan gewoon naar binnen. En zo gebeurde het dat we een klein kwartiertje later buiten stonden, dit zonder enige zenuw..en met een supertrots gevoel en een supertrotse dochter.

Zondag genoten van het weertje en de kids.

En gisteren was het dan tijd voor de dokter en mijn BOL-stage-sollicitatiegesprek.

De dokter nouja daar had ik de zenuwen niet voor, maar wel voor dat gesprek.

Eerst met mams in de auto helemaal naar Delft..en daar aangekomen bleek dat ze niet het terrein me op mocht en dat ik dus nog een minuutje of 10 maximaal alleen moest lopen. Nou jullie raden het al, toen zakte de moed mij wel eventjes in de schoenen.

Half in tranen mijn ma opgebelt, en mama zegt nog loop gewoon door als het echt niet lukt dan kom je maar terug dan heb je het geprobeert. Maar voor dat ik het wist stond ik voor het gebouw waar ik moest zijn en was ik weer een stapje dichterbij een volgende overwinning.

Het gesprek zelf liep goed. Redelijk uitgelegd in grove lijnen hoe of wat,

en ik mag met een weekje zelf aangeven of ik het wil doen! :)

Opgewekt en trots op mijzelf met een muziekje in de oren hetzelfde pad zonder enige vorm van twijfel terug gelopen, en toen met mama op naar mijn ouderlijk huis.

Wat was het daar " anders  " ja zo gek was dat natuurlijk niet, ben er door die angstentroep al zo'n jaar niet geweest. Even lekker met de poesjes geknuffelt een kopje thee gedronken.

En toen heeft pa mij weer terug gebracht naar huis.

Gisteren was de Maastunnel niet eens mijn grootste vrees.

Ik ben weer angsten aangegaan,

en ik heb het onderste uit mijzelf gehaald.

Ik ben een trotse dame!

Vandaag een lekker kalm aan dagje,

klein grut ligt te slapen,

zo even naar de speeltuin,

en bananenmuffins maken :D

Liefs

Mijn besluit staat vast.

Mijn besluit staat vast,
Als in ik ga NIET met die antidepressiva starten.
Ik krijg nu zo een goede boost van alles zelf doen en proberen en elke missie die steeds slaagt.

Mijn gegronde twijfel is ontstaan nadat ik ruim twee weken terug het gesprek met de betreffende psych had, deze mij niet serieus nam, en ook de onderzoeken en contacten ivm a.d. en borstvoeding al had opgezocht verwierp.
Ik wil er alles aan doen om beter te worden, maar niet met iemand die mij niet serieus neemt, en niet luisterd.
En na mijn recente overwinningen ben ik tot het besluit gekomen IK HEB GEEN AD NODIG


Ik ga het onderste uit mijzelf trekken om dit zelf (en met behulp van vrienden, familie en bloggen en therapie) te overwinnen.
En ik ga lekker door met het voeden van zoonlief.
Echte kracht zit van binnen!

Hopelijk kan ik over een korte tijd zeggen,

VENI, VIDI, VICI!

It can't rain all the time

Spontaan bezoek gisteren van mijn langste bestie,
Natasja had vrijdag besloten langs te komen om mij weer eens een stapje verder te doen gaan.
Prima..


Hartstikke nerveus gisteren voor zij kwam natuurlijk....
Maar

I DID IT

Ik ben verdorrie lopend naar de supermarkt gegaan, heb boodschappen gedaan...nog wat dingetjes bij de winkeltjes er om heen gehaald, en dit hebben we afgemaakt in een groot rondje! En daarna nog even ventlief met zoonlief gezocht in het park.

Naast dat ze kadootjes voor de ukjes had gehaald had Natas ook nog sneakysneaky wat gehaald voor mij

gewoon voor de grap, maar zo intens belangrijk

Ge-wel-dig toch?! :)

Kortweg, ik ben keihard op weg het goede pad te vinden,

en dat op eigen positiviteit en een superlieve omgeving om mij heen.

Deze overwinning moest ik toch echt even met jullie delen,

ik ga zo namelijk weer richting daar met twee thee-dames (LIEFDE)

en dan even bloemetjes halen en keeltabletjes voor mijn lief.

Ik moet meteen even quote natuurlijk,

uit mijn lievelingsfilm "The Crow"

"It can't rain all the time"

Piekerdagen en dagen dat je lichaam nul mee wil.

Twee vreselijke baaldagen achter de rug,
vaak heeft het ook met het grauwe weer buiten te maken, maar veelal mijn slaaptekort.
Eigenlijk pieker ik niet eens voor ik naar bed ga, maar er zullen onbewust wel eens wat gedachtes blijven hangen. Soms is mijn lichaam ook gewoon helemaal op.
Vaak snap ik gewoon niet waarom ik? Nou juist van alle mensen ik (niet dat ik het iemand anders gun)?

Hoi daar ben ik weer, nieuwe dag nieuwe kansen.
Ondanks het balen ben ik gisteren wel naar buiten geweest.
Niet ver maar wel langer, namelijk 30 minuutjes met zoonlief in het speeltuintje om de hoek.
Hij heeft zelfs heerlijk met een kindje gespeelt. (Gelukkig heeft mama's defect lichte effect op hem en niet volledig). Verder lekker gekeuveld in huis.

Vanmorgen had ik er al meer zin in ondanks de straffe kou,
lekker richting de groentenboer voor vers fruit en spinazie (welke ik nu dus wel nog moet gaan snijden heh bah :P). En daarna wilde meneer niet rechtstreeks naar huis maar bleef ondanks de wind naar het parkje wijzen. ,, Mama peeuleeuhh" , okay vooruit maar liefje, en al met al waren we een half uurtje later pas thuis.
(de route is hetzelfde als die van vandeweek)

Nu ben ik toch stiekem wel eens benieuwd,
Heeft er iemand als hij/zij het zo leest tips, methodes of wat dan ook wat voor jullie werkt of heeft geleid tot het overwinnen van alles?

Liefs
Sharon

De omgekeerde wereld.

Herkent iemand van jullie dit?
Je gaat naar bed met de leukste ideetjes voor de volgende dag, maar op moment van wakker worden is niets meer van dat gevoel over.
Vandaag is het zo'n dag, ik wil graag naar buiten..is het niet voor de kids dan gewoon al voor mijzelf.

Maar mijn lichaam geeft aan even gas terug te nemen.
Daar zit je dan even na half 2 in de middag nog steeds in je pyjama..zoonlief slaapt lekker.
Enige wat er uit de vingers is gekomen is het aan kant maken van ons huis.
Nu ben ik met een snotkop gevoel en een kopje thee achter de laptop gekropen om even mijn sorres van mij af te bloggen, wedden dat het oplucht?

Weet je wat ik straks maar eens ga doen? Lekker bananenmuffins bakken, omdat ik van bakken eindeloos vrolijk word.

Vandaag dus geen strijd tegen het naar buiten gaan, maar de omgekeerde wereld..proberen binnen te blijven en te luisteren naar mijn lichaam.

Oh voor ik ga,
Hier nog even een paar fotootjes wat ik de afgelopen dagen heb bereikt.

afgelopen zaterdag & gisteren.

afgelopen zondag.

Oh en deze is van 21 maart;

And tomorrow is another new and fresh start!