het jaar dat ik de dertig bereik.
Het jaar van terugblikken op bewogen en verloren jaren, hoogte- en dieptepunten.
Tegenwoordig kijk ik in de spiegel en bedenk ik wat ik de afgelopen jaren allemaal heb bereikt.
Ik ben zelf met behulp van de juiste begeleiding uit het diepste dal in mijn leven omhoog gekropen.
Ik heb het aan mijn eigen doorzettingsvermogen te danken dat ik nu ben wie ik ben, sta voor wat ik doe en vooral ben wie ik altijd ben geweest...alleen wat ouder en wijzer.
Die rotperiode heeft mij goed aan het denken gezet, ik geniet van elke seconde van de dag.
Ook nu merk ik nog steeds dat er veel meer mensen zijn die het zwaarder dan mij hebben gehad of nog steeds hebben.
Dat blijft een raar standpunt, maar ik heb mij ook al voelde ik mij toen zwaar rot..eigenlijk meer een last gevoelt dan een echte "patiënt". Ik heb heel lang rondgelopen met het idee dat ik gewoon de grootste aanstelster was die er rondliep. Laten wij wel zijn, dat was ik natuurlijk niet. Ook al was het zo onwerkelijk als het maar zijn kon, in mijn gedachte was het echt zo.
Elke conversatie die ik hier nog over heb...ik blijf zeggen dit wens ik mijn ergste vijand niet toe.
En mocht er ooit iemand zijn die zich bergafwaarts of in een vicieuze cirkel bevind, voel je niet bezwaart.
