Wat een reis is dit jaar geweest,
momenten dat ik dacht aan het uitstappen van het boemeltje wat doorknalde heb ik eigenlijk enkel in het begin gehad.
Het leven omarm ik weer en het leven mij ook.
Toch even tijd voor een portie zelfreflectie, Want de verschillen zijn zo aantoonbaar, dat ik niet anders dan trots op mijzelf kan zijn. Alles wat mij nu ontsnapt is totale overwelmende vermoeidheid, spieren die vastzitten en een hoofd welke continue leegloopt.
Relieve at it's finest zal ik het maar even noemen.
Een jaar van megahard opboksen tegen mijn eigen mentale ik...."What doesn't kill you, makes you stronger" het is echt waar.
Een jaar terug kwam ik net buiten, drukke winkelcentra, poppodia, verre tripjes nouja ov-tripjes in het algemeen waren nog uit den boze. Mijn maag draaide bij het idee al om, en mijn darmen maaktte al over uren. Hoe vaak ik mij zwetend terugvond als ik alleen al naar therapie moest.
Inmiddels al ruim zeven maanden therapie-vrij en het gaat ook gewoon heel erg goed.
Mijn studie-periode en stage-periode zijn nu officieel klaar, straks heb ik mijn oh-zo-gewenste papiertje, het heeft even geduurd. Nu twee-en-halve maand wachten op de uitslag.
Het ov stap ik weer zonder enige twijfel in tenzij het hutjemutje staat, haasten doe ik nog wel maar op aangepaste modus. Ver kom ik weer, vorig weekend zelfs in Deventer geweest. Het concert van mijn favoriete band, de heren al ruim vier jaar niet gezien. Maar in vier jaar tijd was er niets verandert, nog even allerfijnst nog even fijn als altijd. En een feest van de herkenning. Bij praten, energie voor tien.
Waar die energie nu is gebleven geen idee, ik voel mij nu enkel moe, alles is even zwaar..maar ik draag de wereld, mijn wereld met alle liefde in mij!
Nooit gedacht, toch begonnen...nooit verwacht, toch gewonnen!
Liefs
Sharon
