Sorry maar....

[ RANTMOMENT ]

Sorry het moet mij even van het hart,
goed bedoelde adviezen, sorry iedereen ik kan er niets mee.

En ik wil er niets mee...ik ga er enkel meer van piekeren.
En dus nee dat bevordert niets het benadeelt enkel.
Het enige wat ik van mensen vraag is er te zijn, naar mij te luisteren en af en toe just a hug and being around.

Het klinkt allemaal harder dan ik bedoel, maar het is mij gewoon even allemaal te veel.

-Ik weet dat ik moet rusten en ontspannen, but guess what..ik weet hoe of wat...alleen heb de mogelijkheid niet.
-Ik weet dat ik mij niet schuldig moet voelen als ik ergens NEE tegen zeg, maar je raad het al...that's me ik kan mensen niet teleurstellen.
- Ja misschien moet ik mij wel harder opstellen, wederom...niet de aard van dit beestje.

Zullen we voor nu afspreken dat als ik ergens mee zit ik echt wel kom? En dat als ik enkel even wil zeuren jullie er voor mij zijn (als diegenen die willen helpen het tenminste menen)..en als ik zielig kijk; dan wil ik geen zielenknijpverhaal, maar gewoon een knuffel.

[ /RANTMOMENT ]

3 times the charm...hell no

Op dit moment zit ik alles behalve lekker in mijn jasje.
Vijf keer (ja je leest het goed) vijf keer gezakt nu voor mijn theorie, waardoor ik afgelopen dinsdag geen praktijkexamen heb kunnen doen.
Ik baal heel hard al komen er geen tranen...dit had weer een stukje bijgedragen aan de zoektocht naar een leuke labjob.

Het voelt alsof ik aan de lopende band faal en waarom...omdat ik steeds maar 1 á 2 vragen te veel fout heb. Leren...nee dat is niet meer nodig. Zenuwen, redelijk onder de knie na de eerste twee keer. Het voelt gewoon alsof ik net niet goed genoeg ben.

Dit voelt tevens zo na de zoveelste afwijzing op werkzoekvlak. Ik weet dat opgeven geen zin heeft.

"Luck comes to those who always seek and stay open for it"

Maar soms doe ik het echt met lood in mijn schoenen. Als het goed is gaat een dezer weken mijn therapie echt starten (can't wait)..en dan hoop ik stukje bij beetje weer mijzelf wat beter te gaan voelen.

Hoe dan? (De perfectionist)

De streber in mij moet zich blijkbaar wat losser laten,
mede hierdoor hang ik in de B.O.
In mijn opinie is er dan amper leven mogelijk, want je moet toch kunnen afleveren / presteren wat je zelf denkt te kunnen. En ja wat nou als jou geest dat echt wel kan op 100%?

Help?!

http://albertsonnevelt.nl/perfectionisme-5-tips-om-je-perfectie-los-te-laten/

Deze link is oh zo prachtig...maar hoe pak ik zoiets aan?

Vanmiddag weer therapie. En dan morgen mijn strebertje weer even laten werken. (AKA theorie examen rijbewijs B)

Hoe ga ik leren...en vooral uitvoeren dat ik op 70 á 80 % durf te gaan?

Liefs
Sharon

Burn-out fase 2.

• Besluiteloosheid
• Angst- en paniekklachten
• Geheugenproblemen
• Gevoelens van paniek
• Jezelf snel ergeren
• Gevoel van
  machteloosheid
• Opgejaagd gevoel
• Neerslachtig
• Gevoelens van onzekerheid
• Constante moeheid
• Slapeloosheid
• Gevoel van uitputting
• Pijn in de spieren
• Nek- en schouderpijn
• Spanning op de buikstreek
• Energieloze stem
• Hoge ademhaling
• Vergeetachtigheid
• Darmproblemen
  
  
  Even een lijstje met een overzicht...even weer een pas op de plaats...even weer mijzelf tegenkomen.
  Het bezoek aan de PSYCH heeft mij wel weer een "beter" inzicht gegeven.
  
  Waar ik toentertijd alleen maar bang was...is de angst nu een "bijzaak" het is niet meer het grootste.
  De hulpvraag is ook verandert. 
  
  Weten jullie wat? Ik kom er wel...stapje voor stapje. 
  
  I can do this
  
  

Again...

And there we go again.
Morgen weer een date met het PSYQ.

Ik heb gemerkt dat ik de laatste tijd weer met een gejaagd gevoel zit..en hierdoor af en toe naar een aanval hik en er soms een krijg.
Het is niet zo dat ik volledig ben terug gevallen hoor don't worry, alleen moet ik weer leren de chaos om te scheppen.

Vervelend om je te realiseren dat het iets is wat eigenlijk de rest van je leven met je meewandelt, nog meer dat het eigenlijk een schaduw van jezelf blijft.

Bij deze wel weer een fijne voor mijn trouwe lezers...ik zal weer meer gaan bloggen.

Liefs,
Sharon

2015

Wat een jaar om tegemoet te treden,
het jaar dat ik de dertig bereik.
Het jaar van terugblikken op bewogen en verloren jaren, hoogte- en dieptepunten.

Tegenwoordig kijk ik in de spiegel en bedenk ik wat ik de afgelopen jaren allemaal heb bereikt.
Ik ben zelf met behulp van de juiste begeleiding uit het diepste dal in mijn leven omhoog gekropen.
Ik heb het aan mijn eigen doorzettingsvermogen te danken dat ik nu ben wie ik ben, sta voor wat ik doe en vooral ben wie ik altijd ben geweest...alleen wat ouder en wijzer.

Die rotperiode heeft mij goed aan het denken gezet, ik geniet van elke seconde van de dag.
Ook nu merk ik nog steeds dat er veel meer mensen zijn die het zwaarder dan mij hebben gehad of nog steeds hebben.
Dat blijft een raar standpunt, maar ik heb mij ook al voelde ik mij toen zwaar rot..eigenlijk meer een last gevoelt dan een echte "patiënt". Ik heb heel lang rondgelopen met het idee dat ik gewoon de grootste aanstelster was die er rondliep. Laten wij wel zijn, dat was ik natuurlijk niet. Ook al was het zo onwerkelijk als het maar zijn kon, in mijn gedachte was het echt zo.

Elke conversatie die ik hier nog over heb...ik blijf zeggen dit wens ik mijn ergste vijand niet toe.

En mocht er ooit iemand zijn die zich bergafwaarts of in een vicieuze cirkel bevind, voel je niet bezwaart.

I AM HERE TO HELP