Dag isolement, hoi wereld!

De dagen worden mooier, voller en raken steeds meer ingepland.
Ik geniet met volle teugen van de grens verzetten.
Dag isolement, hoi wereld!

Gisteren was de beurt aan de metro.
's Morgen eerst nog even gewinkelt met een vriendinnetje.

Rond 13u de tocht naar het metro-station met mijn-ik-help-je-heel-graag vriendinnetje..zenuwachtig (maar niet overheersend) de metro ingestapt, wel steeds zeggende volgende halte wil ik eruit, maar uiteindelijk vier haltes later begon ik rustiger te worden...en daar was inene Rotterdam Centraal.
Wow wat is daar een hoop veranderd zeg sinds september 2011, prachtigmooi geworden...ik leek wel een toeristje. Helemaal in mijn nopjes besloten we na de Starbucks (welke eindelijk decafe frappuchino's hebben) en wat rondkoekeloeren dat we met de TREIN terug naar Lombardijen gingen en van daaruit de bus richting huis zouden pakken.

Zogezegd zo gedaan, treinkaartje gehaald, en toen wachten op het perron, als een klein kindje mijn ogen uitkijkend. En heel raar maar in volle kalmte de trein in..geen onrust...en aangekomen op Lombardijen zelfs gerent voor de bus.

Nu al zin in de volgende stap...de trein in richting mijn ouders!
Maar eerst morgen naar de dokter (voor een mini ingreep aan mijn voet)
En vrijdag de therapeute versteld doen staan!!!!

HELLO WORLD!

Het leven lacht mij tegemoed..

Als iemand mij dit had voorspelt een half jaar geleden dan had ik diegene echt raar aangekeken, maar ik ben echt op the ROAD TO RECOVERY.Elke dag een stapje beter, elke dag een stapje verder...en waar is de angst? Ik geloof terug in zijn kluisje.

Mijn volgende blog zal ik overigens wijden aan "hoe het ooit begon..."Dit omdat er voor velen een reëel onbegrip bestaat en ik graag wil kijken of het enigzins mogelijk is een leek te doen verduidelijken wat er in mijn hoofd (en dat van nog veel meer anderen omgaat op het moment van).

Wat is er de afgelopen dagen gebeurd...nou mijn eerste lange rit had ik al beschreven,
ik ben enkele keren op het Zuidplein geweest.
En gisteren ben ik in de trucendoos gelokt...en na het eten zijn wij richting mijn schoonmoeder gelopen....en echt dit had ik zelfs tot gisteren nog niet voor mogelijk gehouden.
Jullie snappen wel stukje bij beetje valt er een enorme last van mijn schouder...een grens word telkens weer doorbroken...en ik blijf gloeien van trots.
Wat jullie als vanzelfsprekend zien, word door mij langzaam weer geconsumeert als iets wat erbij hoort (babysteps each and everytime).

12-11-2012 maakte ik in opdracht van de therapeute deze hierarchie lijst.

en waar sta ik nu...juist ja ALLES op deze lijst is gedaan en doe ik weer...zelfs die 100,

al begint er bij de 100 weer een soort van nieuwe lijst, maar ook hier aan ben ik al begonnen.

De bus hebben wij nu redelijk in de hand...vandeweek de metro..en met een twee weken gaan we de poging tot in de trein proberen.

Gisteren tijdens de wandeling...achter de AHOY op Avontureneiland.

Tot de volgende keer lieve lezers,

Liefs Sharon

Ik zie de zon aan het einde van de tunnel...

Hoi mooie zonnestralen,
Wat kan ik toch van elke stap genieten,
hoe klein deze ook voor een ander lijkt

Inmiddels kom ik op het Zuidplein, zelfs met de kids erbij.
Ik doe boodschappen met de kids erbij...
Ik ben naar therapie gelopen.
En we hebben zelfs flink wat aan wijkverkenning gedaan.
En naast twee keer een korte bustrip (lees 1 en 2 haltes)
Heb ik gisteren de volgende stap ondernomen...

Samen met een vriendin MET DE BUS richting mijn schoonmoeder.

En weet je wat ik in die bus voelde?
Complete seriniteit.

De angst ebt langzamerhand compleet weg en ik begin de dag met een lach.

Ik kan niet wachten tot de volgende stap, plan weer leuke dingen in..

Het leven?? IK HEB ER ZIN IN!

De weg omhoog.

Soms heb je wel eens van die dagen dat je toch blijft malen met de gedachte waarom ik?
Waarom moet dit juist mij overkomen, waar is de happy-de-peppy spring in 't veld gebleven?
Hup snel over boord, doorgaan voor de toekomst, het verleden moet niet meer compleet bepalend zijn.

Wat heb ik gedaan?
Zoonlief is twee geworden dus twee drukke dagen voor zijn verjaardag uitgetrokken, aan het eind van zijn verjaardag echt ziek geworden...en de dag er op ook rustig gehouden.
Maar afgelopen donderdag (Hemelvaartsdag) weer een overwinning geboekt.

De dag begon met een afspraak even na twaalven om boodschappen te gaan halen, keidruk..maar het moest gebeuren (overwinning: 1).Daarna zoonlief opgehaald voor een rondje buiten e.d. en de hertjes voeren..en natuurlijk kwamen wij erachter dat we nog wat boodschappen hadden gemist...dus met kinderwagen en al richting de supermarkt. (overwinning: 2). Zoonlief thuis in slaap gebracht...
En toen stond de volgende op de planning...eigenlijk was het plan de bus in, maar dat werd het Zuidplein (groot winkelcentrum op) (overwinning: 3)...wow wow wow overgenomen door trots winkeltjes gesnuffelt (nog wel niet overal maar toch) en mijzelf uiteindelijk getrakteerd op een raketje hihi.Oh en heel lui 2 haltes met de bus terug (overwinning: 4)..haha. Daarna nog een wijkverkenning wat natuurlijk ook weer een flinke stap was (overwinning: 5).Uiteindelijk thuis moe en voldoen op de bank geploft.

Het stomste is dat als ik in de bus stap het ervoor zenuwen is maar als ik er in ben ontspan ik (net als bij de tattoo-dame)...kortweg nog even flink dooroefenen en dan over een maand is de volgende stap aan de beurt..namelijk de trein in!

....The moment fear stopped controlling my life, I became myself once again...

De eerste halte.

Hoi dames en heren,

Nu vragen jullie je natuurlijk af waarom ik af trap met twee bushalte foto's...

Dit is namelijk weer een overwinning geweest..

Ik ben voor het eerst in ruim 1,5 jaar (zoiets) weer in de bus geweest,

het was dan wel 1 halte,

maar ik ben in de bus geweest (en dat met een vriendin en mijn zoontje).

Wat heb ik gedaan sinds mijn laatste blog?
Elke dag boodschapjes gehaald!

Alleen, met dochterlief, met vriendinnen...zelfs met ventlief en zoonlief..

Ik heb gisteren (koninginnedag) zelfs gespendeert op een minivrijmarkt.

Inmiddels heb ik de hertjes ook al een aantal keer bewondert met de kids.

En vandaag hebben we naast de bus ook nog een flinke wandeling gemaakt (lees langs PSYQ, Ahoy gezien, en langs Zuidplein opgelopen...)

Nu vragen jullie je waarschijnlijk af, waarom lijkt het zo met het simpelste gemak te gaan?
Geen idee eerlijk gezegd.

Ik begin meer en meer te denken dat de prikpil echt een megaboosdoener is geweest,

want hoe meer die hormonen verdwijnen hoe rustig ik mij zelf ook voel.

Hoe dan ook, 17 mei weer therapie en dan lekker met de benenwagen daarheen.

Maar de komende tijd nog lekker oefenen met de bus e.d.

Ik kom er wel!