Sorry maar....

[ RANTMOMENT ]

Sorry het moet mij even van het hart,
goed bedoelde adviezen, sorry iedereen ik kan er niets mee.

En ik wil er niets mee...ik ga er enkel meer van piekeren.
En dus nee dat bevordert niets het benadeelt enkel.
Het enige wat ik van mensen vraag is er te zijn, naar mij te luisteren en af en toe just a hug and being around.

Het klinkt allemaal harder dan ik bedoel, maar het is mij gewoon even allemaal te veel.

-Ik weet dat ik moet rusten en ontspannen, but guess what..ik weet hoe of wat...alleen heb de mogelijkheid niet.
-Ik weet dat ik mij niet schuldig moet voelen als ik ergens NEE tegen zeg, maar je raad het al...that's me ik kan mensen niet teleurstellen.
- Ja misschien moet ik mij wel harder opstellen, wederom...niet de aard van dit beestje.

Zullen we voor nu afspreken dat als ik ergens mee zit ik echt wel kom? En dat als ik enkel even wil zeuren jullie er voor mij zijn (als diegenen die willen helpen het tenminste menen)..en als ik zielig kijk; dan wil ik geen zielenknijpverhaal, maar gewoon een knuffel.

[ /RANTMOMENT ]

3 times the charm...hell no

Op dit moment zit ik alles behalve lekker in mijn jasje.
Vijf keer (ja je leest het goed) vijf keer gezakt nu voor mijn theorie, waardoor ik afgelopen dinsdag geen praktijkexamen heb kunnen doen.
Ik baal heel hard al komen er geen tranen...dit had weer een stukje bijgedragen aan de zoektocht naar een leuke labjob.

Het voelt alsof ik aan de lopende band faal en waarom...omdat ik steeds maar 1 á 2 vragen te veel fout heb. Leren...nee dat is niet meer nodig. Zenuwen, redelijk onder de knie na de eerste twee keer. Het voelt gewoon alsof ik net niet goed genoeg ben.

Dit voelt tevens zo na de zoveelste afwijzing op werkzoekvlak. Ik weet dat opgeven geen zin heeft.

"Luck comes to those who always seek and stay open for it"

Maar soms doe ik het echt met lood in mijn schoenen. Als het goed is gaat een dezer weken mijn therapie echt starten (can't wait)..en dan hoop ik stukje bij beetje weer mijzelf wat beter te gaan voelen.