Beter nieuws nog, 26 november is mijn laatste therapiemoment bij het PSYQ, 10 minuutjes afscheid nemen van mijn therapeute.
Er is licht aan het eind van de tunnel.
Inmiddels heb ik ook mijn volgende angst overwonnen, mijn dochterlief alleen wegbrengen naar Utrecht CS, twee weken geleden was het tijd om die stap te zetten...en vond ook van mijzelf dat ik er niet onder meer kon komen. Zogezegd zo gedaan...trillend van de zenuwen met zijn tweetjes op weg naar Rotterdam Alexander...en bijna jankend in de overvolle (lang leve voetbalzondagen) trein gestapt. Gelukkig dichtbij een conductrice die ons er door heen heeft gesleept tot Gouda...en daarna "zelf" tot Utrecht...met een conducteur op de achtergrond.
Met een trots gevoel en een megatrotse dochter stapte wij op Utrecht Centraal uit....daarna de terugreis nog...maar hoef jullie denk ik niet te vertellen hoe ik zweefde op mijn gelukzalige gevoel.
Inmiddels waan ik mij dagelijks door de menigtes op de stations, ga ik weer het OV in...en baan ik mij een weg richting schoool & stage...vaak wel in de vroegte...want ja de echte spits, die durf ik nog niet aan...
Maar wat niet is gaat nog komen...!!!
Ik ben er nog niet, nog niet helemaal...maar zoals jullie zien, op eigen krachten en de hulp van prachtigmooie mensen kom je heel ver!
