Jobhunting impossible

Ik weet dat ik echt niet de enige ben, maar na bijna 2 jaar vol op minimaal vijf sollicitaties (en dat is binnen mijn sector alleen want ik kijk ook verder) per week ben ik het spuugzat afgewezen te worden..of tot aan een gesprek te komen bij een detacherings- of uitzendbureau; een echte serieuze sollicitatie heb ik gewoon nog niet eens gehad. De twijfel over mijzelf slaat gewoon harder toe dan ooit en het vertrouwen in de bedrijven die zich er mee bezighouden word langzaam ook minder.

De recente werkervaring begint inmiddels op een plankje achterin de kast te versloffen en het voelt bijna alsof ik de opleiding voor niets heb gedaan. Het word er in ieder geval niet makkelijker op.

Oké ik heb mijn plekje in het callcenter, maar de enige reden dat ik het daar nog trek zijn mijn collega's ...voor de rest voel ik mijzelf een beetje "dom" en enigzins...eh doelloos!? (juiste omschrijving is het niet, maar toch)

Wederom ik moest mijn gal even kwijt!

Wie ben ik? Om aan mijzelf te twijfelen.

In overlevingsmodus overgesprongen, haastig en stevig op zoek..naar iets wat alles een beetje kan redden. Dag stukje stabiliteit, dag stukje wat de maand en de bewoning zo goed hielp.
Hoe sterk ik mij ook houd...het kwetst mij zeer...nog zeerder doet het dan ik had gewild.
De energie die er in zit...het wat ik er nu voor terugkrijg. Het ligt niet aan mij, maar hoe vaak kan je iemand die zo'n onzeker zelfbeeld hebt dit toespelen voor diegene het gaat geloven..ik vertel het jullie gewoon een eindeloze cirkel is dat.

Het besef is allang doorgedrongen, de klap komt in delen. Afscheid nemen valt mij altijd al zwaar, maar 1/3e van mijn leven is nu weggevallen.

Bedankt voor de mooie doch leerzame jaren. Ik neem dit maar weer mee als een levenservaring en tevens een levensles.

Welke lering, moet ik nog even uitvinden.

The mask

Terwijl ik gisteren op de tafel van de tattoeëerder lag bedacht ik wat mijn psychologe laatst zei.

"Het is iets om je eigenste ik te verbergen, je te verhullen onder een stoerder uiterlijk"

Wellicht heeft ze enigzins gelijk, maar ik heb het toch ook altijd machtigmooi gevonden.
Hoe langer ik er lag hoe meer ik er over na ging denken (oh nee daar gaan we weer) en het besef kwam door...het is maskeren. Het is wel degelijk maskeren, maar het is toch ook een punt waardoor ik mij sterker in mijn schoenen voel staan. Heel verwarrend zo ik weet het, maar beter is het niet te omschrijven.

Het moment dat er iemand met twinkeling in de ogen verbaas kijkt en aangeeft dat hij/zij het plaatje "awesome", "supervet" of wat dan ook vind gloei ik weer van trots zo van zie je ik word "positief" aangezien. Hierin heb ik overigens wel letterlijk de houding schijt aan mensen die het niet leuk vinden in, hoe raar ook hier is één punt van zekerheid. En het is een gecreëerde zekerheid op basis van iets wat niet standaard bij mij hoort. Het is dus maskeren.

De gewaarwordingen volgen zich snel op op dit moment zoals jullie merken, dus er zullen vaker blogs volgen.

Liefs
Sharon