Vanaf volgende maand betreed ik de vloer van mijn eerste echte grote mensen baan.
Het voelt raar...
Ja sinds mijn laatste blog is een uitstel voor tweede gesprek geweest (door een niet meewerkende pro-rail) en dat bewuste tweede gesprek dus wat dagen later. Super enthousiaste dame van HR, maar toch had ik weinig vertrouwen in alles. Vorige week kwam het verlossende antwoord...ik ben aangenomen.
Met een brok in mijn keel sluit ik straks een periode af van onderbetaaldheid, maar wel de meest collegiale sfeer ever. Die team-spirit zoals het op onze werkvloer erin zit vind je simpelweg nergens. Het zal wennen worden geen klanten meer te helpen, heerlijk onzinnige gesprekken..en vooral boven alles mijn lieve collega's niet meer te zien (okay nu zie ik de helft niet omdat zij op andere locaties werken, maar toch).
Ik hoop dat ik weer op een stekkie terecht kom waar al mijn inzet en onvermoeide doorwerken word gewaardeerd, maar ook de baksels die ik af en toe kant-en-klaar aflever. Ik hoop dat ik ook deze mensen als een team bij elkaar kan houden en waar nodig naar elkaar kan trekken...ik hoop ik hoop, maar ik zal moeten af brengen wat deze volgende stap mij brengt.
Een beetje twijfelachtig en onzeker zet ik toch als een bang meisje deze stap, want hoe eng het ook is, het is wederom een stap vooruit.
Liefs Sharon
