Normaal gesproken praat ik zeer weinig over andere zaken dan mijzelf.
Gezinsgewijs komt er eigenlijk nooit wat bij kijken.
Dit omdat ik bewust dingen gescheiden wil houden.
Vandaag ontkom ik er helaas niet aan.
Twee kids heb ik mogen krijgen. Een prachtdochter van ruim 9 jaar en een prachtzoon van ruim 5 jaar.
Over de laatste zal deze blog gaan.
Een zoon, een zeer gevoelige zoon.
Een lieverd eentje die nooit de wereld en al het moois kwaad zal doen.
Een jochie wat "awe schattig" roept als hij kleine dieren ziet, tegelijkertijd ook angst heeft voor vliegen en om geitjes te aaien. Alles wat fluffy is is lief en hij is groot fan van zijn grote zus.
Hij is gek op muziek en dansen, tekenen en knutselen.
Maar tegelijk ook idolaat van de Xbox en Power Rangers en voetbal.
In de klas is het er eentje die niet graag op de voorgrond staat en eentje die zeker niet graag aan het woord komt voor rekenopdrachtjes.
En geloof mij, hij weet het echt allemaal alleen het komt er in groepsverband niet uit.
Het lieve schattige knulletje voelt zich angstig om in groepsverband zichzelf te laten zien.
De juf vind hem jong, en hoe vaak ik ook aandraag dat hij overgevoelig is en dat de groep te groot is hoe vaker zij dit tegenpraat.
Zo goed als elke keer dat ik hem wegbreng beginnen de waterlanders al als hij aan een opdracht begint, er is begin van deze week afgesproken dat hij dan mocht kiezen of hij even zijn werkje liet liggen en met een vriendje ging spelen of dat hij naar de juf toe ging. Zo ook vrijdag, het ritme was al doorbroken toen hij de kring zag (dit ivm Sint Maarten) maar goed dat wist ik ook niet. Kind al enigzins verdrietig want hij wilde kleien, maar goed afgesproken met hem dat hij weer even naar de juf wilde..en wat doet die HEKS, ze stuurt hem geirriteert terug. Dit schoot mij het verkeerde keelgat in zeker omdat hij het op een janken zette.
Woensdag al de IB-er geregelt om dit te observeren. Maar mocht dit niet het gewenste resultaat bieden is of een andere klas of wellicht een andere school wat mij betreft de enige oplossing.
Een kind mag in mijn optiek zijn/haar eigen pad zoeken en zeker niet de mega zekerste zijn.
Ik heb een pest verleden en ben trots op mijn kleintjes, maar een geirriteerde juf omdat ZIJ er niet mee kan dealen...nee dat gaat mij te ver. Een kind mag zich NOOIT onzeker en ondergewaardeerd voelen door een volwassene.
