Daar zijn we weer....

Hoi muren, hoi tafelpoten ...hoe stukken stof.
Ik kan stuk voor stuk tegen jullie oplopen of jullie afknagen of verscheuren.
Wat baal ik dat ik weer "nutteloos" thuis zit.
Natuurlijk snap ik dat ik niet voor mijn schoenzolen thuis zit..maar ja jippie wederom een burnout, het is niet alsof het niet bekend is.
Ik voelde hem ook al aankomen..long before, had ook al weer een doorverwijzing aangevraagd bij de huisarts...maar ja gezien de bezuinigingen kwam zelfs de intake net een paar dagen te laat (laten we nog maar niet beginnen over de aanvang van de behandeling zelf...want die laat nog op zich wachten).
Ondertussen zit ik weer thuis met angsten..voornamelijk mijn oude vriend "straatvrees" aka Agorafobie..my partner in crime. Gelukkig is het het zo dat ik met mensen nog wel naar buiten durf dus helemaal gekluisterd aan huis ben ik niet. Maar behoorlijk irriterend en frustrerend is het wel.

Ik wil graag gewoon werken..maar het grootste issue is het aankomen op de plaats der bestemming. En geloof mij..dat is maar een half uurtje met het OV hier vandaan. Maar het lukt mij niet..ik kom niet eens alleen bij de metro..laat staan dat stomme ding in alleen. Het voelt alsof ik echt dat stukje weer even verloren ben. En ik baal er van..KAN IK NIET GEWOON EEN LEUKE BAAN VOLLEDIG VANUIT HUIS DOEN? OF DE LEUKE JOB DIE IK NU HEB tot aan ik mij weer helemaal volwaardig voel.

Even een stukje realiteit, de dagen slokken mij op...en de ene dag kost gewoon enorm veel energie tegenover de andere. Afgelopen week ben ik heel stoer enkel met mijn zoon (en dat is dus alweer een angstoverwinning) naar de apotheek toegelopen en daarna nog snel het winkelcentrum in. Gevolg een dag erna ben ik een wrak (ik ga door daar niet van..maar ik verga van de hoofdpijn en ben moe).
Lichamelijk kost het dus enorm veel (en ja dat lichamelijke komt keihard van het mentale af dat besef ik mij heel goed)

Maar alsnog ik wil mij ook verder in de maatschappij nuttig maken.
Help?!