In mijn woorden....

Vandeweek kreeg ik zoals zo vaak de vraag

"Hoe is het allemaal ontstaan?"
Hoe vaak en hoelang ik er ook over nadenk...een heel simpel beknopt antwoord valt er niet op te geven.
Ik zou graag willen dat het zo simpel lag, dan was de negatieve lading zo om te zetten.
Feit is wel dat ik dit de rest van mijn leven in minder of meerdere mate met mij mee zal dragen, een volle 100 procent genezing bestaat niet.
Het accepteren en er mee leren omgaan is het belangrijkste. Mijzelf in de toekomst redelijk vaak zelf een spiegel voor ogen houden en rust nemen wanneer mijn lijf en hoofd aangeeft dat het even te veel is.

Met mijn psych heb ik wel enigzins kunnen blootleggen wat de eerste grondlegging hiervoor is geweest. Ik ben op mijn negende (!) eenmaal flauwgevallen en heb dit als dusdanig eng ervaren dat ik dus hoop dat dit nooit meer gebeurd. Ik heb altijd in bepaalde mate gehad dat ik naar bijvoorbeeld dezelfde toilet moest op school of in een gebouw geen ander toilet anders hield ik het wel op. Als ik naar een concert toeging moest ik ook mijn escaperoutes weten en de wc's idem dito. Alles was dus lichterlijk al gecontroleerd in mijn hoofd.

De eerste maal dat het fout ging was toen mijn dochter anderhalf was, ik kreeg een griepje enkel dit griepje besloot mijn evenwichtsorgaan te pesten zodat ik vanaf die griep liep te tollen als een gek. Op dat moment werd buitenlopen en thuis zijn niet eng, maar wel de trein in...en winkels in.Op den duur aan de valeriaan gegaan en door blijven zetten wat in het begin resulteerde in jankende treinritjes maar uiteindelijk ging het weer goed.

2010 is niet superslecht geweest maar er zijn dingen gebeurd die geen enkel mens even simpel weg zet in zijn/haar hoofd, maar ik vocht het zoals altijd aan (alleen bij nader inzien op de verkeerde manier). Toen ik zwanger was van de jongste kon ik dingen wat makkelijker (en soms wat moeilijker) van mij afzetten (het auto-ongeluk niet zo zeer maar toch), maar ik kon de wereld aan! Mei 2011 van de jongste bevallen..en eigenlijk te weinig rust op mij genomen, maarja mensen die mij goed kennen weten dat stilzitten ook niets voor mij is.
Augustus 2011 Ik ben op weg met de twee kids om de oudste naar haar vader te brengen..in de trein blijft mijn hart sneller kloppen ik wil het liefst wegrennen, ben bang dat ik gek word en flauwval en dat met een kleuter en een baby...HELP!? (uiteindelijk opgehaald door het lieve buurmeisje!)...Een week later met ventlief en baby op weg naar mijn ouders (een stukje van 30 min!) nog geen tien minuten later....weer datzelfde gevoel...vanaf dat moment meteen mijn vader gebelt. Maar wat een hel was dat zeg...ik snapte compleet niet wat mij overkwam...En daar ging mijn oh-zo-gewende en jasje-wat-mij-zo-fijn-paste.
IK was MIJZELF compleet kwijtgeraakt. Eigen schuld dikke bult? Geen idee.
Hoe dan ook de straat durfte ik amper nog op....Winkels in? Absoluut niet ... het OV...HELLL NO.

Zelf snel ingegrepen de huisarts gebelt...afspraak..en die wilde mij eigenlijk meteen aan de anti-depressiva gooien. Ik zelf heb er voor gekozen om dit NIET te doen, omdat ik niet onderdrukt wil worden, maar mijzelf al vechtend terugvinden. Zodoende kwam ik bij het PSYQ terecht, waar ik sinds november 2011 loop.

Nu we bijna aan mijn eindsessie bij de psych zitten lijkt het er steeds meer op dat het een Burn-Out is geweest..met als voornaamste klacht mijn angststoornis...

Ik ben Sharon...en ik moet aan mijzelf denken..en mijzelf niet wegcijferen ten kosten van mijn eigen mentale gestel.
Ik ben Sharon en ik durf alles...en spanning is gezond.